ഇരമ്പി ഉയര്‍ന്ന ജനവികാരം

ഇരമ്പി ഉയര്‍ന്ന ജനവികാരം

ദേശാഭിമാനി എഡിറ്റോറിയൽ,   12-Aug-2013

അത്യുജ്വലമായ ജനശക്തിക്കുമുന്നില്‍ വിറളിപിടിച്ച് ഭരണാധികാരികള്‍ സ്തംഭിച്ചുനില്‍ക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് കേരളത്തിന്റെ തലസ്ഥാനത്ത് തിങ്കളാഴ്ച കണ്ടത്. വര്‍ധിച്ച തീവ്രതയോടെ ഈ അവസ്ഥ വരുംദിവസങ്ങളില്‍ തുടരുകതന്നെചെയ്യും എന്നതിന്റെ ശക്തമായ വിളംബരംകൂടിയായി ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യമുന്നണിയുടെ തിങ്കളാഴ്ചത്തെ സെക്രട്ടറിയറ്റ് ഉപരോധം. മനുഷ്യാവകാശങ്ങളും പൗരാവകാശങ്ങളും ജനാധിപത്യവകാശങ്ങളും നഗ്നമായി ലംഘിച്ച് അമിതാധികാര സ്വേച്ഛാവാഴ്ചയുടെ ബുള്‍ഡോസര്‍ നീക്കി ജനശക്തിയെ ഞെരിച്ചമര്‍ത്താമെന്ന വ്യാമോഹത്തിന്റെ പത്തി താഴ്ന്നു. കോടികള്‍ ചെലവിട്ടുകൊണ്ടുവന്ന പട്ടാളം ഇരമ്പി ഉയര്‍ന്ന ജനവികാരത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ബാരക്കിലൊതുങ്ങി. ഉപരോധത്തിനെത്തുന്നവരെ വഴിയില്‍ തടയുമെന്ന ഭീഷണി കാറ്റില്‍ പറന്നു. അവര്‍ക്ക് ടോയ്ലറ്റുപോലും നല്‍കരുതെന്ന സര്‍ക്കാര്‍ വിലക്ക് തിരുവനന്തപുരത്തെ പ്രബുദ്ധരായ ജനത ചവറ്റുകുട്ടയില്‍ തള്ളി. ജനവിരുദ്ധനായ മുഖ്യമന്ത്രിക്കെതിരായി ഒരേ വികാരം പങ്കിട്ടുകൊണ്ട് സമരഭടന്മാരും ജനങ്ങളും സെക്രട്ടറിയറ്റ് ഗേറ്റുകളിലേക്ക് കടല്‍പോലെ ഇരമ്പിയെത്തി; അധാര്‍മികനായ ഭരണാധികാരിക്ക് കണ്ണുതുറക്കാനുള്ള അവസാന അവസരം നല്‍കിക്കൊണ്ട്!

വിറളിപിടിച്ച ഭരണാധികാരികള്‍ കുറെ നാളുകളായി തുടരുന്ന അവരുടെ കോമാളിത്ത കോപ്രായങ്ങള്‍ തിങ്കളാഴ്ചയും ഉപേക്ഷിച്ചില്ല. വി എസ് അച്യുതാനന്ദനെ ഒന്നാംപ്രതിയും പിണറായി വിജയനെ രണ്ടാംപ്രതിയുമാക്കി കേസെടുത്തുകൊണ്ടും സെക്രട്ടറിയറ്റില്‍ മന്ത്രിസഭായോഗം ചേര്‍ന്നുവെന്ന് വരുത്തിത്തീര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച് മന്ത്രിമാര്‍ക്ക് പുറത്തിറങ്ങാന്‍ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ടും അവര്‍ കോമാളിത്തം തുടര്‍ന്നു. എന്നാല്‍, ഉപരോധം തുടങ്ങുംമുമ്പ് മന്ത്രിസഭായോഗം ചേര്‍ന്ന് ഉപരോധത്തെ അതിജീവിച്ചുവെന്ന് വരുത്തിത്തീര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന അപഹാസ്യതയിലാണ് കാര്യങ്ങള്‍ കലാശിച്ചത്. എല്ലാ അമിതാധികാര ഭീഷണിയെയും തൃണവല്‍ഗണിച്ച് പതിനായിരങ്ങള്‍ ത്യാഗപൂര്‍വം സെക്രട്ടറിയറ്റിലേക്ക് തിങ്കളാഴ്ച ഒഴുകിയെത്തിയപ്പോള്‍ വിലക്കുകളൊക്കെ മലവെള്ളപ്പാച്ചിലിനുമുന്നിലെ മണല്‍ത്തടകളായി.

അതിതീവ്രമായ മുഖ്യമന്ത്രിവിരുദ്ധവികാരമാണ് ജനങ്ങളില്‍ അലയടിച്ചത്. തെളിവുതരൂ, തെളിവുതരൂ എന്ന് പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്ന മുഖ്യമന്ത്രിക്കുനേര്‍ക്ക് സരിത മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ കാതില്‍ മന്ത്രിക്കുന്ന ഉപജാപത്തിന്റെ തെളിവു ചിത്രവുമായാണ് അവര്‍ ഇരമ്പിയെത്തിയത്. സലിംരാജ് സാറിന്റെ ആരായി വരും എന്നവര്‍ വിളിച്ചുചോദിച്ചു. സലിംരാജിനുവേണ്ടി അഡ്വക്കറ്റ് ജനറലിനെ ഇറക്കിയതിന്റെ യുക്തി വിശദീകരിക്കാനവര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ബിജുരാധാകൃഷ്ണന്‍ എന്ന ക്രിമിനലുമായി സംസ്ഥാന മുഖ്യമന്ത്രിക്ക് ഒരു മണിക്കൂര്‍ രഹസ്യമായി ചര്‍ച്ചനടത്താന്‍ എന്തു വിഷയമാണുള്ളതെന്ന് അവര്‍ ആരാഞ്ഞു. ശ്രീധരന്‍നായരുടെ മൊഴിക്കുമേല്‍ നടപടിയില്ലാത്തതെന്തെന്നും മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസിലെ ക്യാമറ പരിശോധിക്കാന്‍ പൊലീസിനെ അനുവദിക്കാത്തതെന്തെന്നും മുഖ്യമന്ത്രിക്കെതിരെ പരാതികൊടുത്തയാളെ പിടിച്ച് ജയിലിലടച്ചതിന് എന്തു ന്യായമുണ്ടെന്നും അവര്‍ വിളിച്ചുചോദിച്ചു. ചോദ്യങ്ങളുടെ ചാട്ടവാറടികളേറ്റ് മുഖ്യമന്ത്രി പുളഞ്ഞു. സോളാര്‍ തട്ടിപ്പ് മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസ് കേന്ദ്രീകരിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന്റെതന്നെ അധ്യക്ഷതയിലാണ് നടന്നത്. ഈ തട്ടിപ്പിന് മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസ്- വീട്- സ്റ്റാഫ് ഫോണുകളാണ് തുടര്‍ച്ചയായി ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടത്. ഇതൊക്കെ പകല്‍പോലെ തെളിഞ്ഞ് മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോഴും തെളിവുചോദിക്കുകയാണ് മുഖ്യമന്ത്രി; എന്ത് അപമാനം സഹിച്ചും ഭരണത്തില്‍ പിടിച്ചിരിക്കുമെന്ന് പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട്. സോളാര്‍ തട്ടിപ്പു മാത്രമല്ല, അധാര്‍മികവും നിയമവിരുദ്ധവുമായ കൃത്യങ്ങളുടെ ഒരു പരമ്പരതന്നെയുണ്ട് ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയുടേതായി. അദ്ദേഹം തന്റെ ഭരണത്തെ ഉപയോഗിച്ചുപോരുന്നത് തന്റെയും തന്റെ സഹമന്ത്രിമാരുടെയും പേരിലുള്ള അഴിമതിക്കേസുകള്‍ ഇല്ലാതാക്കാനും രാഷ്ട്രീയ എതിര്‍പക്ഷത്തുള്ളവരെയാകെ കള്ളക്കേസുകളില്‍ കുടുക്കിയിടാനുമാണ്. കെ സുധാകരന്‍ എംപി സുപ്രീംകോടതി ജഡ്ജി കൈക്കൂലിവാങ്ങിയതായി പറഞ്ഞു. അയാള്‍ക്കെതിരെ കേസില്ല. ദല്ലാള്‍ നന്ദകുമാറിനെതിരെ ഡല്‍ഹിയില്‍ കേസുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞ് ഇവിടത്തെയും ഇവിടെ കേസുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ ഡല്‍ഹിയിലെയും കേസുകള്‍ ഇല്ലായ്മചെയ്യാന്‍നോക്കി. സൈന്‍ബോര്‍ഡ്, പാമോയില്‍, ടൈറ്റാനിയം തുടങ്ങി എത്രയോ കേസുകളില്‍ സ്വയം രക്ഷപ്പെടാനോ ഒപ്പം നില്‍ക്കുന്നവരെ രക്ഷപ്പെടുത്താനോ ആയി വിജിലന്‍സിനെയും പൊലീസിനെയും ദുരുപയോഗിച്ചു. അതേസമയംതന്നെ ഇടതുപക്ഷ നേതാക്കളെ കേസില്‍ കുടുക്കിയിടാനും നാടുകടത്താനുംവരെ ശ്രമിച്ചു. ഇതാണോ നിയമവാഴ്ച? മാറാട് കേസില്‍ ഗൂഢാലോചന, വിദേശബന്ധം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങള്‍ ഉയര്‍ന്ന ഏജന്‍സിയെക്കൊണ്ട് അന്വേഷിപ്പിക്കണമെന്ന ശുപാര്‍ശ മുക്കി. കാസര്‍കോട് കലാപകാര്യത്തില്‍ അന്വേഷണറിപ്പോര്‍ട്ട് തയ്യാറാക്കുന്ന ഘട്ടം വന്നപ്പോള്‍ ജുഡീഷ്യല്‍ കമീഷനെതന്നെ പിരിച്ചുവിട്ടു. നിയമത്തെയും നിയമവാഴ്ചയെയും സ്വാര്‍ഥ രാഷ്ട്രീയതാല്‍പ്പര്യങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ച് വികലപ്പെടുത്തിയതിന് ഇങ്ങനെ എത്രയെത്ര ഉദാഹരണങ്ങള്‍! സത്യത്തെ അഗ്നിയെന്നവണ്ണം ഭയക്കുകയാണ് മുഖ്യമന്ത്രി. അതുകൊണ്ടാണ് രാജിവച്ച് ജുഡീഷ്യല്‍ അന്വേഷണം നടത്തണമെന്ന ആവശ്യത്തെ പട്ടാളത്തെക്കൊണ്ട് അമര്‍ച്ചചെയ്യാന്‍ ചാടിപ്പുറപ്പെട്ടത്. അതിശക്തമായ ജനവികാരം ഉയര്‍ന്നില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെതന്നെ സെക്രട്ടറിയറ്റിന് മുന്നിലെ ജനസാഗരത്തിനുനേര്‍ക്ക് വേട്ടപ്പട്ടികളെയെന്നോണം പട്ടാളത്തെ അഴിച്ചുവിടുമായിരുന്നു ഈ മുഖ്യമന്ത്രി. കള്ളങ്ങള്‍ ഓരോന്നായി പൊളിഞ്ഞുവീണതിനെത്തുടര്‍ന്ന് ആകെ തുറന്നുകാട്ടപ്പെട്ടതിന്റെ പരിഭ്രാന്തിയിലാണദ്ദേഹം. അദ്ദേഹം എന്തും ചെയ്യാം. സമാധാനപരമായി ഒരു പ്രകോപനവുമുണ്ടാക്കാതെ സമരംചെയ്യുകയാണ് സെക്രട്ടറിയറ്റ് ഗേറ്റുകളില്‍ ജനങ്ങള്‍. പ്രകോപനങ്ങള്‍ക്കുമുന്നിലും ലംഘിക്കപ്പെടാത്ത അവരുടെ സംയമനം ആദരണീയമാണ്.

അച്ചടക്കത്തോടെ കേരളത്തിന്റെ ഹൃദയവികാരമാണ് അവര്‍ അറിയിക്കുന്നത്. ആ നില തുടരുമ്പോള്‍ അവിടെ എന്തെങ്കിലും പ്രകോപനം സൃഷ്ടിച്ച് അനിഷ്ട സംഭവങ്ങളുണ്ടാക്കി രാഷ്ട്രീയമായി ശ്രദ്ധതിരിക്കാന്‍ അധികാരപ്രമത്തരായ മുഖ്യമന്ത്രിയും ആഭ്യന്തരമന്ത്രിയും ശ്രമിച്ചെന്നുവരും. അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലുമുണ്ടായാല്‍ അതിനുത്തരവാദികളാവുക ഈ മുഖ്യമന്ത്രിയും ആഭ്യന്തരമന്ത്രിയും തന്നെയായിരിക്കും. ധിക്കാരത്തിന്റെയും ധാര്‍ഷ്ട്യത്തിന്റെയും ജനങ്ങളോടുള്ള പുച്ഛത്തിന്റെയും ആള്‍രൂപങ്ങളായി മാറിയ അവിവേകികളില്‍നിന്ന് ധാര്‍മികതയും ഔചിത്യവും പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല. എങ്കിലും അവരെ ഓര്‍മിപ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്; അവിവേകമരുതെന്ന്. സര്‍ സി പിയെയും അയാളുടെ ചോറ്റുപട്ടാളത്തെയും കെട്ടുകെട്ടിച്ച നാടും ജനതയുമാണിത്. പട്ടാളത്തെ ജാഗ്രതപ്പെടുത്തി നിര്‍ത്തിയിട്ടുള്ള ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയും തിരുവഞ്ചൂര്‍ രാധാകൃഷ്ണനും ഇതോര്‍മിച്ചാല്‍ അവര്‍ക്ക് നല്ലത്.

ആര്‍ത്തിരമ്പട്ടെ ജനശക്തി

ദേശാഭിമാനി എഡിറ്റോറിയൽ, 11-Aug-2013

കേരളം തീവ്രമായ സമരവേദിയാണിന്ന്. കൊള്ളക്കാരുടെയും തട്ടിപ്പുകാരുടെയും ആഭാസന്മാരുടെയും ഭരണം നയിക്കുന്ന കപടവേഷത്തെ നിയമത്തിനു മുന്നിലെത്തിക്കാന്‍; ഭരണത്തിന്റെ കടിഞ്ഞാണ്‍ ആ അനര്‍ഹമായ കൈയില്‍നിന്ന് എടുത്തുമാറ്റാന്‍ ജനശക്തി സടകുടഞ്ഞെണീറ്റിരിക്കുന്നു. പൊലീസും പട്ടാളവും അര്‍ധസൈന്യവും സര്‍ക്കാര്‍ സംവിധാനമാകെയും കെട്ടിയ തടയണകള്‍ വകഞ്ഞുമാറ്റിയാണ് പതിനായിരക്കണക്കിനു ജനങ്ങള്‍ തലസ്ഥാനനഗരത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തുന്നത്. പൊലീസ് കൊണ്ടുവരുന്ന ഓരോ വിലക്കുകളും ഓരോ തടസ്സങ്ങളും അവരുടെ ആവേശം വര്‍ധിപ്പിക്കുന്നതേയുള്ളൂ. ഈ വരികള്‍ അച്ചടിച്ചുവരുമ്പോള്‍ ഭരണസിരാകേന്ദ്രമായ സെക്രട്ടറിയറ്റിന് ജനങ്ങള്‍ വലയം തീര്‍ത്തുകഴിയും. ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യശക്തികളുടെ ദേശീയ നേതാക്കളടക്കം അണിചേരുന്ന ഉപരോധസമരം ഇന്ത്യന്‍ രാഷ്ട്രീയ ചരിത്രത്തില്‍ തന്നെ പുതിയ അധ്യായമാക്കി മാറ്റാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പാണ് ഇതിനകം പൂര്‍ത്തിയായത്്.

സമൂഹത്തിനു മുന്നില്‍ കുറ്റവാളിയായി നില്‍ക്കുന്ന; സംശയത്തിന്റെയും തെളിവുകളുടെയും മധ്യേ വിവസ്ത്രനായി നില്‍ക്കുന്ന ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി നീതിന്യായവ്യവസ്ഥയുടെ പരിശോധനയ്ക്ക് വിധേയനാകുക എന്ന ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയ ആവശ്യമാണ് സമരത്തില്‍ ഉയരുന്നത്. സോളാര്‍ തട്ടിപ്പ് അധികാരത്തിന്റെ ഉന്നതതലങ്ങളില്‍ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്നതാണ്. എന്തുകൊണ്ട് നിങ്ങള്‍ മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ പങ്ക് അന്വേഷിക്കുന്നില്ല എന്ന് ആരാഞ്ഞത് കേരള ഹൈക്കോടതിയാണ്. മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഏറ്റവുമടുത്ത സഹചാരികളാകെ തട്ടിപ്പില്‍ പങ്കാളികളാണ്. ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയെ നിഴല്‍പോലെ പിന്തുടര്‍ന്നിരുന്ന ടെന്നി ജോപ്പന്‍ ജയിലഴിക്കുള്ളില്‍. മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസ് തന്നെ തട്ടിപ്പിന് വേദിയായി. തട്ടിപ്പിന്റെ നായകരായ സരിത നായരും ബിജു രാധാകൃഷ്ണനും മുഖ്യമന്ത്രിയുമായി അടുപ്പമുള്ളവരാണെന്ന് തെളിഞ്ഞു. എന്നിട്ടും തെളിവുനശിപ്പിച്ച് രക്ഷപ്പെടാന്‍ സ്വന്തം വരുതിക്കു നില്‍ക്കുന്ന പൊലീസുദ്യോഗസ്ഥരെ നിയോഗിച്ച് ലജ്ജാശൂന്യനായി ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി ശ്രമം തുടരുന്നു.

ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി രാജിവയ്ക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നത് എല്‍ഡിഎഫ് മാത്രമല്ല. കെപിസിസിയെ നയിക്കുന്ന രമേശ് ചെന്നിത്തല കോണ്‍ഗ്രസ് പ്രസിഡന്റിന്റെ അനുവാദത്തോടെ പറഞ്ഞത്, ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി മന്ത്രിസഭയിലേക്ക് താനില്ല എന്നാണ്. തനിക്ക് കയറിച്ചെല്ലാന്‍ പറ്റാത്തത്ര അധഃപതിച്ച മന്ത്രിസഭയാണത് എന്ന ആ നിലപാടില്‍ തന്നെയുണ്ട് ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി ഇറങ്ങിപ്പോകണമെന്ന ആവശ്യം. സര്‍ക്കാര്‍ ചീഫ്വിപ്പ് പി സി ജോര്‍ജ് പരസ്യമായി ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയുടെ രാജി ആവശ്യപ്പെട്ടു. കെ മുരളീധരന്‍, ടി എന്‍ പ്രതാപന്‍ തുടങ്ങിയ എംഎല്‍എമാര്‍ തങ്ങളുടെ വിയോജിപ്പുകള്‍ പരസ്യമാക്കി. പ്രതിപക്ഷം ഒന്നടങ്കം രാജി ആവശ്യപ്പെട്ടു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ സ്വപക്ഷത്തുനിന്നുതന്നെ ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിക്കെതിരെ ഉയര്‍ന്ന ഈ നിലപാടുകള്‍ നിയമസഭയിലെ സാങ്കേതിക ഭൂരിപക്ഷത്തെപ്പോലും നിരര്‍ഥകമാക്കുന്നു. യുഡിഎഫ് ഘടകകക്ഷികളില്‍നിന്നും ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിക്ക് പിന്തുണയില്ല. അദ്ദേഹത്തെ ന്യായീകരിക്കാന്‍ ഒരൊറ്റ കക്ഷിയും വന്നിട്ടില്ല.

ജനങ്ങളും നിയമവും കോടതിയും സ്വന്തം അണികളും ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയെ സംശയത്തിന്റെ നിഴലില്‍ നിര്‍ത്തുമ്പോള്‍ പ്രതിപക്ഷസമരത്തെ ദുര്‍വ്യാഖ്യാനം ചെയ്തും അടിച്ചമര്‍ത്തിയും രക്ഷപ്പെടുക എന്ന ദുര്‍ബലതന്ത്രമാണ് സര്‍ക്കാര്‍ സ്വീകരിക്കുന്നത്. സെക്രട്ടറിയറ്റ് ഉപരോധത്തെ "അട്ടിമറി" സമരമാക്കി ചിത്രീകരിക്കാനുള്ള ശ്രമം അതിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി രാജിവച്ച് ജുഡീഷ്യല്‍ അന്വേഷണം നേരിട്ടാല്‍ യുഡിഎഫ് സര്‍ക്കാര്‍ എങ്ങനെ ഇല്ലാതാകും; അട്ടിമറിക്കപ്പെടും? ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിക്ക് പകരക്കാരനാകാന്‍ യുഡിഎഫില്‍ മറ്റാരുമില്ലാതെ പോയോ? എ കെ ആന്റണിയും കെ കരുണാകരനും മുഖ്യമന്ത്രിപദം രാജിവയ്ക്കേണ്ടിവന്നപ്പോള്‍ സര്‍ക്കാര്‍ അട്ടിമറിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നുവോ? ചരിത്ര ബോധവും വിവേകവുമുള്ള ജനങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം ലഭിക്കേണ്ട നിരവധി ചോദ്യങ്ങളില്‍ ചിലതുമാത്രമാണ് ഇവ.

കേരളത്തില്‍ ഇത്തരമൊരവസ്ഥ ഇന്നുവരെയുണ്ടായിട്ടില്ല. തട്ടിപ്പുകേസില്‍പ്പെട്ട് സസ്പെന്‍ഡ് ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു പൊലീസുകാരനുവേണ്ടി സംസ്ഥാനത്തിന്റെ അഡ്വക്കറ്റ് ജനറലിനെ ഹൈക്കോടതിയില്‍ എത്തിച്ച നാണക്കേട് നാണംകെട്ട മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഗതികേട് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. എന്തിന് നിയമത്തെ ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി ഭയപ്പെടുന്നു? താന്‍ നിരപരാധിയെങ്കില്‍ എന്തേ അന്വേഷണത്തെ നേരിടാന്‍ മടിക്കുന്നു? സുതാര്യതയുടെ വായ്ത്താരി എക്കാലത്തും പാടാറുള്ള ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിക്ക്, തന്റെ കാര്യത്തില്‍ എല്ലാം സുതാര്യമാക്കാന്‍ എന്താണ് ഇത്ര വൈക്ലബ്യം. ന്യായാധിപന്റെ മുന്നില്‍ "നിരപരാധിത്വം" തെളിയിക്കാന്‍ തയ്യാറാകാത്ത; അന്വേഷണത്തെ അകറ്റിനിര്‍ത്തുന്ന ഒരാള്‍ക്കുള്ളതല്ല കേരളത്തിന്റെ മുഖ്യമന്ത്രിക്കസേര എന്നുകരുതുന്ന ജനങ്ങളോട് എന്തു മറുപടിയാണ് ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിക്ക് പറയാനുള്ളത്?

കെപിസിസിയുടെ ഔപചാരിക പ്രമേയംകൊണ്ടോ യുഡിഎഫ് യോഗം ചേര്‍ന്ന് വഴിപാടു പിന്തുണ പ്രഖ്യാപിച്ചതുകൊണ്ടോ രക്ഷപ്പെടാനാകുന്ന അവസ്ഥയിലല്ല ഇന്ന് ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി. ജുഡീഷ്യല്‍ അന്വേഷണം നേരിട്ടേ തീരൂ. അതിനുമുമ്പ് അധികാരത്തില്‍നിന്ന് ഇറങ്ങിയേ മതിയാകൂ. അത് ഉറപ്പാക്കാനാണ് എല്ലാ ഭീഷണികളെയും തൃണവല്‍ഗണിച്ച് സമര വളന്റിയര്‍മാര്‍ തലസ്ഥാനനഗരത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തിയത്. കുടിവെള്ളവും താമസവും ഭക്ഷണവും പ്രാഥമിക കൃത്യങ്ങള്‍ക്കുള്ള സൗകര്യവും നിഷേധിച്ചാല്‍, പൊലീസിനെയും പട്ടാളത്തെയും കാട്ടി ഭയപ്പെടുത്തിയാല്‍ അവര്‍ പിന്തിരിഞ്ഞോടിക്കൊള്ളുമെന്ന വ്യാമോഹമൊന്നും വേണ്ട. സമാധാനപരമായി സമരം ചെയ്യാനാണവര്‍ വരുന്നത്. അതങ്ങനെ തന്നെ ചെയ്യും. ആ സമരത്തിനുനേരെ പട്ടാളത്തിന്റെയും പൊലീസിന്റെയും ആയുധങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കാതിരുന്നാല്‍ ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിക്ക് നല്ലത്. ജനകീയസമരങ്ങളെ ചോരയില്‍ മുക്കി ഒടുക്കാന്‍ നോക്കിയ ദുര്‍ഭരണാധികാരികളുടെ അനുഭവം ഓര്‍ത്തുനോക്കാം. കേരളത്തെ തട്ടിപ്പുകാരില്‍നിന്ന് രക്ഷിക്കാനുള്ള പോരാട്ടത്തില്‍ അണിനിരക്കുന്ന ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യമുന്നണി പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്ക് യുഡിഎഫില്‍ നിന്നുതന്നെ ഇതിനകം ലഭിച്ച പിന്തുണ ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയെ പുനര്‍ചിന്തനത്തിലേക്ക് നയിച്ചാല്‍ അത്രയും നല്ലത്. സമര വളന്റിയര്‍മാരെയും അവര്‍ക്ക് സര്‍ക്കാര്‍വിലക്കുകള്‍ തള്ളി സഹായസഹകരണങ്ങള്‍ നല്‍കുന്ന ജനങ്ങളെയും ഞങ്ങള്‍ അഭിവാദ്യം ചെയ്യുന്നു. ഈ സമരത്തിനുള്ള സര്‍വ പിന്തുണയും ആവര്‍ത്തിച്ച് വ്യക്തമാക്കുന്നു.

അവിസ്മരണീയ അനുഭവം

പ്രകാശ് കാരാട്ട്

ദേശഭിമാനി ലേഖനം,12-Aug

കേരളം കണ്ട ഏറ്റവും ശക്തമായ സമരമുഖമാണ് തിരുവനന്തപുരത്ത് തിങ്കളാഴ്ച കാണാനായത്. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ഭരണസിരാകേന്ദ്രമായ സെക്രട്ടറിയറ്റിനു ചുറ്റും ആദ്യദിവസം അണിനിരന്ന ജനസഞ്ചയം അവിസ്മരണീയ അനുഭവമായി. സോളാര്‍ പാനല്‍ അഴിമതിയില്‍ മുഖ്യമന്ത്രി ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിക്കെതിരെ ആരോപണം ഉയര്‍ന്ന ഘട്ടത്തില്‍തന്നെ അതിനെതിരെ സെക്രട്ടറിയറ്റിനുമുന്നില്‍ സമരം തുടങ്ങിയിരുന്നു. രാപ്പകല്‍ സത്യഗ്രഹവും തുടര്‍ന്ന് ജില്ലാ ജാഥകളും നടന്നു. അതിനുശേഷമാണ് സെക്രട്ടറിയറ്റിനുമുന്നില്‍ അനിശ്ചിതകാല ഉപരോധസമരം നടക്കുന്നത്. തലസ്ഥാനം കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ സമരത്തിലാണ് ഞാന്‍ തിങ്കളാഴ്ച പങ്കാളിയായതെന്ന് നിസ്സംശയം പറയാം.

സമരത്തെ നേരിടാന്‍ കേന്ദ്രസേനയെ അടക്കം വിന്യസിച്ചത് അനിതരസാധാരണമായ നടപടിയാണ്. ജമ്മുവിലെ കിസത്വര്‍ ജില്ല വര്‍ഗീയകലാപത്തില്‍ കത്തുകയാണ്. പത്തു ജില്ലകളിലേക്ക് അത് വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇത്തരം സ്ഥലങ്ങളില്‍ വിന്യസിക്കേണ്ട കേന്ദ്രസേനയെ ജനകീയസമരത്തെ നേരിടാന്‍ വിളിക്കുന്നത് ഭീരുത്വമാണ്. രാജ്യത്ത് മറ്റൊരിടത്തും കേട്ടുകേള്‍വിയില്ലാത്ത നടപടികളും കേരളത്തിലെ യുഡിഎഫ് സര്‍ക്കാര്‍ കൈക്കൊള്ളുകയുണ്ടായി. ഹോട്ടലുകളില്‍ മുറിയെടുക്കുന്നതും ഹാളുകള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നതും സര്‍ക്കാര്‍ വിലക്കി. സമരവളന്റിയര്‍മാര്‍ വീടുകളില്‍ താമസിക്കുന്നതുപോലും തടഞ്ഞു. ഇതൊക്കെ കാണിക്കുന്നത് സര്‍ക്കാരിന്റെ പരിഭ്രാന്തിയാണ്.

സംസ്ഥാനത്ത് എല്‍ഡിഎഫിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ നടക്കുന്ന പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം വലുതാണ്. ഉന്നതസ്ഥാനങ്ങളിലെ അഴിമതിക്കെതിരായ സമരമാണിത്. യുക്തിബോധമുള്ള ജനത എങ്ങനെയാണ് ഭരണാധികാരികളെ ചോദ്യംചെയ്യുന്നത് എന്നതിനുള്ള മികച്ച ഉദാഹരണമാണ് ഈ സമരം. ധാര്‍മികബോധമുള്ള ഒരു രാഷ്ട്രീയനേതാവും ഇത്രയും ആരോപണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായാല്‍ ആ സ്ഥാനത്ത് തുടരില്ല. ഇത്രയൊക്കെയായിട്ടും മുഖ്യമന്ത്രി രാജിവച്ചൊഴിയാത്തത് കേരളജനതയ്ക്ക് അപമാനമാണ്. ജനാധിപത്യബോധം അല്‍പ്പമെങ്കിലും അവശേഷിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി ഉടന്‍ രാജിവച്ച് ജുഡീഷ്യല്‍ അന്വേഷണത്തെ നേരിടണം.

ആവേശകരമായ പങ്കാളിത്തം

പിണറായി വിജയന്‍

ദേശാഭിമാനി, 2013 ആഗസ്റ്റ് 12

സംസ്ഥാനത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍നിന്ന് ഒരു ലക്ഷം വളന്റിയര്‍മാരാണ് സമരകേന്ദ്രങ്ങളിലെത്തിയത്. വലിയ ആവേശത്തോടെയാണ് സഖാക്കള്‍ സമരത്തില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നത്. ഞായറാഴ്ച മുതല്‍തന്നെ തിരുവനന്തപുരം നഗരത്തില്‍ കൂട്ടംകൂട്ടമായി മുദ്രാവാക്യം മുഴക്കി വളന്റിയര്‍മാര്‍ വന്നിറങ്ങി. സെക്രട്ടറിയറ്റിനു ചുറ്റുമുള്ള വീഥികള്‍ തിങ്കളാഴ്ച പുലര്‍ന്നപ്പോള്‍ അക്ഷരാര്‍ഥത്തില്‍ നിറഞ്ഞുകവിഞ്ഞു. വലിയ ജനസഞ്ചയം തികഞ്ഞ അച്ചടക്കത്തോടെയാണ് സമരത്തില്‍ പങ്കാളികളാകുന്നത്. സെക്രട്ടറിയറ്റിലേക്ക് കടക്കാനുള്ള മന്ത്രിമാരുടെ ശ്രമങ്ങള്‍ ചില പ്രകോപനങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ചുവെങ്കിലും നല്ല സംയമനമാണ് സമരസഖാക്കള്‍ കാണിച്ചത്. ഒരു ലക്ഷം വളന്റിയര്‍മാര്‍ പ്രശംസനീയമായ അച്ചടക്കത്തോടെയാണ് സമരത്തില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നത്. പ്രകോപനങ്ങള്‍ക്ക് വശംവദരാകാതെ, മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ച് സമരകേന്ദ്രങ്ങളില്‍ ക്യാമ്പ് ചെയ്യുകയാണവര്‍.

സോളാര്‍ തട്ടിപ്പുകേസില്‍ കളങ്കിതനായി നില്‍ക്കുന്ന മുഖ്യമന്ത്രി ഉമ്മന്‍ചാണ്ടി രാജിവച്ച് അന്വേഷണം നേരിടണമെന്ന മുദ്രാവാക്യം പൊതുവെ ജനങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ചുകഴിഞ്ഞു. അതിന്റെ പ്രതിഫലനമാണ് ഈ ജനമുന്നേറ്റം. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിന്റെ വര്‍ധിതമായ വരവ് ഉണ്ടായിട്ടും അവര്‍ക്ക് സൗകര്യങ്ങള്‍ നല്‍കുന്നതിലും ഭക്ഷണം നല്‍കുന്നതിലുമെല്ലാം നാട്ടുകാര്‍ നല്‍കുന്ന സഹായം എടുത്തുപറയേണ്ടതാണ്. കക്ഷിവ്യത്യാസമില്ലാതെ ജനങ്ങള്‍ സമരത്തെ സഹായിക്കാന്‍ മുന്നോട്ടു വരുന്നു. അധികാരം നഷ്ടപ്പെടുമെന്നുറപ്പായ ഏകാധിപതിയില്‍മാത്രം പ്രകടമാകുന്ന വിഹ്വലമായ നീക്കങ്ങളാണ് കഴിഞ്ഞദിവസങ്ങളില്‍ മുഖ്യമന്ത്രി ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയില്‍നിന്നുണ്ടായത്. ഏതു പൗരനും എവിടെയും സഞ്ചരിക്കാനുള്ള ഭരണഘടനാപരമായ അവകാശം നിലനില്‍ക്കെ സമരവളന്റിയര്‍മാര്‍ക്ക് വിലക്കേര്‍പ്പെടുത്തി. ഹോട്ടലുകളിലും ലോഡ്ജുകളിലും ആളുകള്‍ താമസിക്കുന്നതിനെ വിലക്കി. സമരക്കാര്‍ക്ക് ടോയ്ലറ്റ് സൗകര്യംപോലും നല്‍കരുതെന്ന് നാട്ടുകാരെ താക്കീതുചെയ്തു. ഉപരോധം സംപ്രേഷണംചെയ്യുന്നത് ഏതുനിമിഷവും നിര്‍ത്തിവയ്ക്കേണ്ടിവരുമെന്ന് കേബിള്‍ ടിവികള്‍ക്ക് മുന്നറിയിപ്പുനല്‍കി. സമരഭടന്മാര്‍ക്ക് ആഹാരം കൊടുക്കുന്നത് തടയാന്‍ പാചകപ്പുര പൊളിക്കാന്‍നോക്കി. കുട്ടികള്‍ പഠിക്കേണ്ട വിദ്യാലയങ്ങളില്‍ പഠിപ്പുതടഞ്ഞ് ക്ലാസ്മുറികള്‍ പട്ടാളബാരക്കുകളാക്കി. വിദ്യാലയങ്ങള്‍ക്കാകെ അവധി നല്‍കി. വിഭ്രാന്തികളുടെ പരമ്പരയ്ക്ക് അവസാനമില്ലായിരുന്നു.

പരിഭ്രാന്തനായ ഒരു ഭരണാധികാരിയില്‍നിന്നല്ലാതെ ആരില്‍നിന്നുണ്ടാവും നിയമത്തിന്റെ പിന്‍ബലമില്ലാത്ത ഇത്തരം ഏകാധിപത്യനീക്കങ്ങള്‍? സമരത്തെ അടിച്ചമര്‍ത്തുമെന്നും അതിനായി സര്‍വസന്നാഹങ്ങളുമൊരുക്കുകയാണെന്നുമുള്ള സൂചനകള്‍ തുടര്‍ച്ചയായി പുറത്തുവിട്ടു. ഭയപ്പെടുത്തി അകറ്റിനിര്‍ത്തുകയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. എന്നാല്‍, അത്തരം പേടിപ്പിക്കലുകള്‍ സമരസഖാക്കളുടെ ആവേശത്തിന്റെയും നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യത്തിന്റെയും മാറ്റുകൂട്ടിയതേയുള്ളൂ. സര്‍ക്കാരിന്റെ അത്തരം ശ്രമങ്ങളെയാകെയാണ് സഹന സമരത്തിലൂടെ സഖാക്കള്‍ മറികടക്കുന്നത്. എല്ലാവിധ പ്രതികൂല സാഹചര്യങ്ങളും കടന്ന് യാതനാനിര്‍ഭരമായ നിലയില്‍ ത്യാഗപൂര്‍വം സമരംചെയ്യുന്നവരെ കള്ളക്കേസുകളും ലാത്തിയും തോക്കും ഗ്രനേഡുകളുംകൊണ്ട് അമര്‍ച്ച ചെയ്യാമെന്നു കരുതുന്നത് മൗഢ്യമാണ്. അപമാനിതനാണെന്ന് സ്വയംതന്നെ പറയുന്ന ഒരാളെ മുഖ്യമന്ത്രിക്കസേരയിലിരുത്തി പേറുക എന്ന അപമാനം സഹിക്കാന്‍ കേരളീയര്‍ തയ്യാറല്ല എന്ന തീവ്രമായ വികാരമാണ് സമരമുഖത്താകെ പ്രകടമാകുന്നത്. അന്തസ്സുറ്റ മുദ്രാവാക്യമാണ് പ്രക്ഷോഭത്തില്‍ ഉന്നയിക്കുന്നത്. ജനാധിപത്യധ്വംസനത്തിനും നീതിന്യായ നിരാസത്തിനും എതിരെയുള്ള വികാരമാണത്. അത് ബോധ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടുതന്നെ പതിനായിരങ്ങള്‍ സ്വമേധയാ സമരത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തുകയാണ്. ഈ പൊതുജന സമ്മര്‍ദത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമായി ന്യായമായ തീരുമാനം ഉമ്മന്‍ചാണ്ടിയുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് ഏതാനും മണിക്കൂറുകള്‍ക്കകം ഉണ്ടാകുമെന്നാണ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. അല്ലാത്തപക്ഷം സമരം കൂടുതല്‍ കരുത്തോടെ മുന്നോട്ടു പോകും. കൂടുതല്‍ സഖാക്കള്‍ വരുംനാളുകളില്‍ സമരത്തില്‍ അണിചേരും. നിലവില്‍ പങ്കെടുക്കുന്ന വളന്റിയര്‍മാര്‍ക്കു പുറമെയാണിത്. ഓരോ ദിവസം പിന്നിടുമ്പോഴും പുതിയ വളന്റിയര്‍മാര്‍ അണിനിരക്കും.

'പരിവര്‍ത്തിത' ബംഗാള്‍

'പരിവര്‍ത്തിത' ബംഗാള്‍

വി ജയിന്‍

ദേശാഭിമാനി, 6-8-2013

ജനങ്ങള്‍ തങ്ങള്‍ക്കെതിരെ തിരിയുന്നുവെന്നും നിലനില്‍പ്പ് അപകടത്തിലാകുന്നുവെന്നും തോന്നുമ്പോഴാണ് ഭരണകൂടം ജനങ്ങള്‍ക്കുനേരെ ഏറ്റവും കടുത്ത കടന്നാക്രമണം നടത്തുന്നത്. പശ്ചിമബംഗാളില്‍ ജനാധിപത്യത്തിനും ജനാധിപത്യ സംവിധാനങ്ങള്‍ക്കും പൗരാവകാശങ്ങള്‍ക്കും നേരെ മമത ബാനര്‍ജി സര്‍ക്കാരും തൃണമൂല്‍ കോണ്‍ഗ്രസും നടത്തുന്ന ആക്രമണങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനകാരണവും മറ്റൊന്നല്ല.

പശ്ചിമബംഗാളില്‍ 1970 മാര്‍ച്ച് 19ന് രാഷ്ട്രപതിഭരണം പ്രഖ്യാപിച്ച് ആരംഭിച്ച അര്‍ധ ഫാസിസ്റ്റ് ഭീകരവാഴ്ച ഏഴുവര്‍ഷം നീണ്ടുനിന്നു. 1970 മാര്‍ച്ചുമുതല്‍ '71 മാര്‍ച്ചിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പുവരെയുള്ള ഒറ്റവര്‍ഷംമാത്രം 280 സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകരെയാണ് കൊലപ്പെടുത്തിയത്. '71 മാര്‍ച്ചിലെ നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പുവേളയില്‍ ജ്യോതിബസുവിനെ സ്വന്തം മണ്ഡലമായ ബറാനഗറില്‍ പ്രവേശിക്കാന്‍പോലും അനുവദിച്ചില്ല. 1970 മാര്‍ച്ച് 31ന് പട്ന റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ വന്നിറങ്ങിയ ജ്യോതിബസുവിനെ വധിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. അദ്ദേഹത്തെ രക്ഷിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച പാര്‍ടി പ്രവര്‍ത്തകന്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടു.

എല്ലാ ജനാധിപത്യമൂല്യങ്ങളെയും കാറ്റില്‍പ്പറത്തി പൈശാചികമായ ആക്രമണം നടത്തി സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകരെ കൊന്നൊടുക്കുകയും അവരുടെ വോട്ടവകാശം തടയുകയും ചെയ്താണ് 1971ല്‍ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടത്തിയത്. എന്നിട്ടും 111 സീറ്റ് നേടി സിപിഐ എം ഏറ്റവും വലിയ ഒറ്റക്കക്ഷിയായി. പക്ഷേ, സിപിഐ എമ്മിനെ മന്ത്രിസഭ രൂപീകരിക്കാന്‍ ക്ഷണിച്ചില്ല. കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ തട്ടിക്കൂട്ട് മന്ത്രിസഭ ബജറ്റ് സമ്മേളനത്തെപ്പോലും അതിജീവിച്ചതുമില്ല. വീണ്ടും രാഷ്ട്രപതിഭരണത്തില്‍ സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകരെ വേട്ടയാടി. 1972 മാര്‍ച്ചിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പു പ്രചാരണസമയത്തുമാത്രം 600ല്‍ അധികം സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകരെ കൊലപ്പെടുത്തി. 1972 മാര്‍ച്ച് 19ന് സിദ്ധാര്‍ഥ ശങ്കര്‍ റേ അധികാരത്തിലെത്തിയശേഷം സിപിഐ എമ്മിന് നേര്‍ക്കുള്ള ആക്രമണങ്ങള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ ആസൂത്രണവും മൂര്‍ച്ചയുമുണ്ടായി. അടിയന്തരാവസ്ഥയുടെ കറുത്തനാളുകളുടെ ബലത്തില്‍ 1977 വരെ തുടര്‍ന്ന അര്‍ധ ഫാസിസ്റ്റ് ഭീകരവാഴ്ചയ്ക്കുശേഷം ബംഗാള്‍ കണ്ടത് ഇടതുമുന്നണി സര്‍ക്കാരിന്റെ ഉദയമായിരുന്നു.

അര്‍ധ ഫാസിസ്റ്റ് ഭീകരവാഴ്ചയ്ക്കു സമാനമായ ഭീകരതയാണ് പശ്ചിമബംഗാളില്‍ ഇപ്പോള്‍ നടക്കുന്നത്. രണ്ടേകാല്‍ വര്‍ഷമായി തുടരുന്ന തൃണമൂല്‍ കോണ്‍ഗ്രസ് സര്‍ക്കാരിനു കീഴില്‍ ജനാധിപത്യ അവകാശങ്ങള്‍ പൂര്‍ണമായും നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. പ്രാകൃത സമൂഹങ്ങളില്‍പ്പോലും കാണാനാകാത്ത മനുഷ്യാവകാശ നിഷേധങ്ങളും വേട്ടയുമാണ് ബംഗാളില്‍ നടക്കുന്നത്.

2011 മെയ് 13ന് തൃണമൂല്‍ മുന്നണി നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ജയിച്ചതുമുതല്‍ ഇടതുമുന്നണി പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്കുനേരെ പൊതുവിലും സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്കു നേരെ പ്രത്യേകിച്ചും നടക്കുന്ന അക്രമങ്ങള്‍ക്ക് അര്‍ധ ഫാസിസ്റ്റ് ഭീകരവാഴ്ചക്കാലത്തെ അക്രമങ്ങളോട് സമാനതകളുണ്ട്. അന്ന് കോണ്‍ഗ്രസാണ് അക്രമം നടത്തിയിരുന്നതെങ്കില്‍ ഇപ്പോഴത് തൃണമൂല്‍ കോണ്‍ഗ്രസായി. രണ്ടു പാര്‍ടികളുടെയും വര്‍ഗതാല്‍പ്പര്യങ്ങളില്‍ വ്യത്യാസമില്ല. ഇന്ത്യന്‍ ഭരണവര്‍ഗത്തിന്റെ തൊഴിലാളിവിരുദ്ധ, ജനവിരുദ്ധ നടപടികളോട് നേര്‍ക്കുനേര്‍ പൊരുതുന്ന തൊഴിലാളിവര്‍ഗ പാര്‍ടിയെ നശിപ്പിക്കുകയെന്നത് ഇരുപാര്‍ടികളുടെയും പൊതു അജന്‍ഡയാണ്. കോണ്‍ഗ്രസ് ഈ ലക്ഷ്യത്തോടെ വളര്‍ത്തിയെടുക്കുന്ന ശക്തികള്‍ പിന്നീട് തങ്ങളുടെകൂടി നാശത്തിന് വഴിവയ്ക്കുമെന്നത് ചരിത്രം നല്‍കുന്ന പാഠമാണ്. ബംഗാളിലും ഇത് സത്യമായി.

2011 മെയ് 13 മുതല്‍ ഇതുവരെ 120 സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകരെയാണ് തൃണമൂല്‍ അക്രമികള്‍ കൊലപ്പെടുത്തിയത്. ത്രിതല പഞ്ചായത്ത് തെരഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ കാലമായ 2013 ജൂണ്‍ മൂന്നുമുതല്‍ ജൂലൈ 28 വരെ 30 സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകരെ കൊലപ്പെടുത്തി.

സങ്കല്‍പ്പിക്കാനാകാത്ത വിധമുള്ള അക്രമങ്ങളാണ് ത്രിതല പഞ്ചായത്ത് തെരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ തൃണമൂലുകാര്‍ പൊലീസിന്റെ ഒത്താശയോടെ നടത്തിയത്. നാമനിര്‍ദേശപത്രികാ സമര്‍പ്പണം തടസ്സപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടാണ് അവര്‍ അക്രമം തുടങ്ങിയത്. 6000 ഇടതുമുന്നണി സ്ഥാനാര്‍ഥികളെ നാമനിര്‍ദേശപത്രിക സമര്‍പ്പിക്കാന്‍ അനുവദിച്ചില്ല. ഹുഗ്ലി ജില്ലാ പരിഷത്തിലേക്കുള്ള 50 സീറ്റില്‍ പത്തെണ്ണത്തില്‍ പത്രിക നല്‍കാന്‍ തൃണമൂല്‍ അക്രമംമൂലം ഇടതുമുന്നണിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. ആയുധങ്ങളേന്തിയ അക്രമികള്‍ സ്ഥാനാര്‍ഥികളെയും ഗ്രാമീണരെയും ആക്രമിക്കുകയും അടിച്ചോടിക്കുകയുംചെയ്തു. ത്രിതല പഞ്ചായത്തുകളിലെ 6191 സീറ്റില്‍ തൃണമൂല്‍ സ്ഥാനാര്‍ഥികള്‍ എതിരില്ലാതെ വിജയിച്ചത് ഈ അക്രമത്തിന്റെ ഫലമായാണ്. പ്രചാരണസമയത്ത് തൃണമൂല്‍ നേതാക്കളെ മാത്രമേ പ്രസംഗിക്കാന്‍ അനുവദിച്ചുള്ളൂ. അവര്‍ നാടുനീളെ നടത്തിയ പ്രസംഗം അക്രമത്തിനുള്ള ആഹ്വാനമായിരുന്നു. സിപിഐ എം പ്രവര്‍ത്തകരെയും നേതാക്കളെയും ആക്രമിക്കാനായിരുന്നു ആഹ്വാനം.

ജൂലൈ 11ന് ആരംഭിച്ച് 25ന് അവസാനിച്ച അഞ്ചുവട്ടം വോട്ടെടുപ്പില്‍ ഇതുവരെയില്ലാത്ത അക്രമമാണ് നടന്നത്. 4470 ബൂത്തുകള്‍ തൃണമൂലുകാര്‍ പിടിച്ചടക്കി വോട്ടെടുപ്പ് ഇല്ലാതാക്കി. പകരം അവര്‍തന്നെ വോട്ടുകളെല്ലാംചെയ്തു. സുപ്രീംകോടതി നിര്‍ദേശമനുസരിച്ച് സുരക്ഷാസേനയെ കേന്ദ്രസര്‍ക്കാര്‍ അയച്ചെങ്കിലും സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാര്‍ അവരെ വോട്ടെടുപ്പുകേന്ദ്രങ്ങളുടെ നാലയലത്ത് അടുപ്പിച്ചില്ല. പകരം അവരെ ഹൈവേ പട്രോളിങ്ങിന് വിട്ടു. ആയിരത്തോളം വോട്ടെടുപ്പുകേന്ദ്രങ്ങളില്‍ തൃണമൂല്‍ അക്രമികളുടെ നിര്‍ബന്ധം കാരണം ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ പോളിങ് നിര്‍ത്തിവച്ചു. ഇടതുമുന്നണിയുടെ ശക്തികേന്ദ്രമായ ബര്‍ധമാനിലും പശ്ചിമ മേദിനിപ്പുരിലും ഭീദിതമായ ആക്രമണങ്ങളും കൊലയുമാണ് നടത്തിയത്. പൂര്‍വ മേദിനിപ്പുര്‍, ഹൗറ, ഹുഗ്ലി, തെക്കും വടക്കും 24 പര്‍ഗാനകള്‍, ബീര്‍ഭും, കൂച്ച്ബിഹാര്‍ എന്നീ ജില്ലകളില്‍ കര്‍ഫ്യൂവിനു സമാനമായ അന്തരീക്ഷമാണ് പോളിങ് ദിവസം തൃണമൂല്‍ സൃഷ്ടിച്ചത്.

ഭരണഘടനാ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്ക് പുല്ലുവിലപോലും കല്‍പ്പിക്കാതെ കോടതി ഉത്തരവുകള്‍ കാറ്റില്‍പ്പറത്തി. സംസ്ഥാന തെരഞ്ഞെടുപ്പു കമീഷണറെ പല തവണ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. ഒറ്റ ദിവസമായി മുഴുവന്‍ തെരഞ്ഞെടുപ്പും നടത്തണമെന്നായിരുന്നു മമതയുടെ നിര്‍ദേശം. കോടതിയിലെത്തിയപ്പോള്‍ അഞ്ചു ഘട്ടമായി തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടത്താനും ആവശ്യമായ കേന്ദ്രസേനയെ അയക്കാനും കോടതി നിര്‍ദേശം നല്‍കി. എന്നാല്‍, കോടതിവിധികള്‍ കാറ്റില്‍പ്പറത്തി അഞ്ചുഘട്ടത്തിലും വ്യാപകമായ അക്രമം നടത്തി തെരഞ്ഞെടുപ്പ് അട്ടിമറിച്ചു. ഇടതുമുന്നണിയുടെ രണ്ട് എംപിമാരെപ്പോലും വോട്ടുചെയ്യാന്‍ അനുവദിച്ചില്ല.

നാമനിര്‍ദേശപത്രിക സമര്‍പ്പിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം, വോട്ടുചെയ്യാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം, പ്രചാരണം നടത്താനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നിവയെല്ലാം ഇല്ലാതാക്കിയാണ് പശ്ചിമബംഗാളില്‍ തദ്ദേശസ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളിലേക്കുള്ള തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്നത്. മൂന്നു ജില്ലകളിലൊഴികെ അവര്‍ വിജയം നേടിയെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നു. യഥാര്‍ഥത്തിലുള്ള ജനവിധി അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടു.

മമത സര്‍ക്കാരിനെതിരായ ജനവികാരം അനുദിനം വര്‍ധിച്ചുവരുന്നുവെന്നതാണ് യാഥാര്‍ഥ്യം. മമതയെ അധികാരത്തിലെത്തിക്കാന്‍ വിയര്‍പ്പൊഴുക്കിയ സാഹിത്യകാരി മഹാശ്വേതാദേവി സര്‍ക്കാരിന്റെ കടുത്ത വിമര്‍ശകയായി മാറി. സാംസ്കാരികരംഗത്തെ പ്രമുഖര്‍ മമതയുടെ ഏകാധിപത്യത്തിനെതിരെയും ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യം ഹനിക്കുന്ന നടപടികള്‍ക്കെതിരെയും ശബ്ദമുയര്‍ത്തുന്നു. രണ്ടുവര്‍ഷംമുമ്പുവരെ ഇന്ത്യയില്‍ സ്ത്രീകള്‍ക്ക് ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായിരുന്ന കൊല്‍ക്കത്ത നഗരം സ്ത്രീകള്‍ക്കെതിരായ അക്രമങ്ങളുടെ കേന്ദ്രമായി മാറി. എന്ത് അക്രമവും നടത്താം; കുറ്റവാളി തൃണമൂല്‍ കോണ്‍ഗ്രസുകാരനായാല്‍ മതി എന്നതാണ് പശ്ചിമബംഗാളിലെ വര്‍ത്തമാനകാല നിയമം. ജനാധിപത്യവും മനുഷ്യാവകാശങ്ങളും പശ്ചിമബംഗാളില്‍ ഇന്ന് അപരിചിതമായ കാര്യങ്ങളാണ്. മമതയെ അധികാരത്തിലെത്തിക്കാനായി സിപിഐ എമ്മിനെതിരെ മുന്നണി രൂപീകരിക്കാന്‍ ഉത്സാഹിച്ച കോണ്‍ഗ്രസും ഇപ്പോള്‍ മമതയുടെ കാലടികള്‍ക്കിടയില്‍ ഞെരുങ്ങുകയാണ്. സത്യങ്ങള്‍ വിളിച്ചുപറയുന്നതിനാല്‍ മാധ്യമങ്ങളെല്ലാം മമതയ്ക്ക് കണ്ണിലെ കരടാണ്. ജനാധിപത്യമൂല്യങ്ങള്‍ തകരുകയും ഫാസിസം മനസ്സില്‍ ബലപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഭരണാധികാരികളാണ് എപ്പോഴും മാധ്യമങ്ങള്‍ക്കെതിരെ ആക്രമണം നടത്തുന്നത്. കേരളവും ഇത് നമ്മെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്.

പശ്ചിമബംഗാളിലെ ജനാധിപത്യ ധ്വംസനത്തിനുനേരെ കണ്ണടച്ചാല്‍ രാജ്യത്തിന്റെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിലും ഈ പ്രവണത ശക്തിപ്പെടും. അടിയന്തരാവസ്ഥയുടെ സാഹചര്യങ്ങള്‍ ശക്തിപ്പെടും. അതിനാല്‍ ബംഗാളില്‍ ജനാധിപത്യത്തെ സംരക്ഷിക്കേണ്ടത് ജനാധിപത്യ ഇന്ത്യയുടെതന്നെ നിലനില്‍പ്പിന് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. ഈ പ്രാധാന്യംകൂടി കണക്കിലെടുത്താണ് പശ്ചിമബംഗാളിലെ അക്രമത്തിനും ജനാധിപത്യ ധ്വംസനത്തിനുമെതിരെ ആഗസ്ത് ഏഴിന് ജനാധിപത്യ സംരക്ഷണദിനമായി ആചരിക്കാന്‍ സിപിഐ എം കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റി ആഹ്വാനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത്.

ഗോഡ്സെയുടെ ആരാധകര്‍

ഗോഡ്സെയുടെ ആരാധകര്‍

ഡോ. പി എസ് ശ്രീകല

ദേശാഭിമാനി, 6-8-2013

ഗോഡ്സെ നടത്തിയ ഗാന്ധിവധത്തെ ഔദ്യോഗികമായി നിഷേധിക്കുമ്പോഴും സ്വകാര്യമായി അതിനെ ന്യായീകരിക്കുകയും മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ പ്രാധാന്യത്തെ ഇകഴ്ത്തിക്കാണിച്ച് ഗോഡ്സെയോട് സഹതാപം പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത ബഹുതലകളും നിരവധി നാവുകളുമുള്ള പ്രസ്ഥാനമാണ് സംഘപരിവാര്‍. അതുകൊണ്ട്, മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ നാമധേയത്തിലുള്ളൊരു കലാലയത്തില്‍, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഘാതകരുടെ അനുയായികള്‍ നടത്തുന്ന അക്രമപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ അത്ഭുതപ്പെടേണ്ടതായി ഒന്നുമില്ല. എന്നാല്‍, രാഷ്ട്രപിതാവിനെ കൊലപ്പെടുത്താന്‍ മടിയില്ലാതിരുന്നവരുടെ ആദര്‍ശശുദ്ധിയെപ്പറ്റി പി പരമേശ്വരന്‍ എഴുതുമ്പോള്‍ (മലയാളമനോരമ ആഗസ്ത് 2,) പ്രതികരിക്കാതെ വയ്യ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള്‍ കടമെടുത്താല്‍ വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ യുവസഹജമായ ആദര്‍ശവാദവും ഉത്സാഹത്തിമിര്‍പ്പും ഉള്ളവരായിരിക്കും. യുവസഹജമായ ഈ ആദര്‍ശവാദവും ഉത്സാഹത്തിമിര്‍പ്പുമാണല്ലോ ഗാന്ധിജിക്കുനേരെ വെടിയുതിര്‍ക്കാന്‍ ഗോഡ്സെയ്ക്ക് തുണയായത്. ഇപ്പോള്‍ ആധുനിക ഗോഡ്സെയായി അവതരിച്ചിരിക്കുന്ന നരേന്ദ്രമോഡിയെ സ്തുതിക്കുന്ന പി പരമേശ്വരന്റെ വിദ്യാര്‍ഥി രാഷ്ട്രീയ സ്നേഹം എന്തുദ്ദേശ്യത്തോടെയുള്ളതാണെന്ന് സാമാന്യബോധമുള്ളവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തേണ്ടതില്ല. എന്നാല്‍, അധ്യാപകരാഷ്ട്രീയത്തിനെതിരെ അദ്ദേഹമുന്നയിക്കുന്ന വാദങ്ങള്‍ പൊതുവിലും അധ്യാപകര്‍ക്കെതിരെ നടത്തുന്ന പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ വിശേഷിച്ചും അപഹാസ്യകരമാണെന്നു പറയാതെവയ്യ.

അദ്ദേഹമെഴുതുന്നു 'അധ്യാപകരാഷ്ട്രീയം ഒട്ടുമിക്കവാറും എല്ലാ കലാലയങ്ങളിലും പ്രബലമായി നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്. അത് ആദര്‍ശത്തേക്കാള്‍ അവകാശങ്ങളിലും കക്ഷിരാഷ്ട്രീയത്തിലും അധിഷ്ഠിതമാണുതാനും. അവര്‍ ഒരുതരത്തിലും വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ക്ക് മാതൃകയാകുന്നില്ല എന്നതാണ് നമ്മുടെ അനുഭവം'. അബദ്ധജടിലമാണ് ഈ പ്രസ്താവന. അവകാശബോധത്തില്‍ ഒരു ആദര്‍ശമുണ്ട്. അതിലൊരു രാഷ്ട്രീയമുണ്ട്. ആ രാഷ്ട്രീയത്തെ പ്രധാനമായിക്കാണുന്ന കക്ഷിരാഷ്ട്രീയക്കാരുണ്ട്, ബഹുകക്ഷിരാഷ്ട്രീയം നിലനില്‍ക്കുന്നൊരു ജനാധിപത്യസംവിധാനത്തില്‍ ജനാധിപത്യത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ ഏതെങ്കിലും കക്ഷിയുടെ രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുകയുമാകാം. അതൊരു പാതകമല്ല. അങ്ങനെ വിശ്വസിച്ചതുകൊണ്ട് അവര്‍ അധ്യാപകരല്ലാതാകുന്നില്ല. ജനാധിപത്യസമൂഹത്തിലെ പൗരന്‍ എന്ന നിലയിലുള്ള അവകാശംതന്നെയാണത്. തൊഴിലെടുക്കുന്ന വിഭാഗമെന്ന നിലയില്‍ നിലവിലുള്ള വര്‍ഗരാഷ്ട്രീയസംവിധാനത്തില്‍ ആധിപത്യം വഹിക്കുന്ന വര്‍ഗത്തിന്റെ ചൂഷണത്തിനെതിരെയും അവകാശങ്ങള്‍ കവര്‍ന്നെടുക്കുന്നതിനെതിരെയും അവകാശബോധമുള്ളവരായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുവെങ്കിലത്, തികഞ്ഞ രാഷ്ട്രീയബോധത്തിലൂന്നിയ ആദര്‍ശത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. പി പരമേശ്വരന്‍ ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന ആദര്‍ശത്തില്‍ അതുള്‍പ്പെടില്ല. കാരണം, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആദര്‍ശം ദേശീയ ഹിന്ദുവെന്ന ആദര്‍ശമാണ്, ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെ കൊന്നൊടുക്കുന്ന ആദര്‍ശമാണ്, മുസ്ലിംവിരുദ്ധതയുടെയും ദളിത് വിരുദ്ധതയുടെയും ആദര്‍ശമാണ്, കാവിവല്‍ക്കരണത്തിന്റെ ആദര്‍ശമാണ്, ഹൈന്ദവഫാസിസത്തിന്റെ ആദര്‍ശമാണ്. നമ്മുടെ കലാലയങ്ങളിലെ അധ്യാപകര്‍ക്കിടയില്‍ പി പരമേശ്വരന്റെ ആദര്‍ശത്തിന് വേരോടാനായിട്ടില്ല. അതിനുകാരണം അധ്യാപകരുടെ തിരിച്ചറിവാണ്. വിദ്യാര്‍ഥികളുടെ യുവസഹജമായ ആദര്‍ശമായി ഹൈന്ദവഭീകരതയെ കുത്തിവയ്ക്കാന്‍ ചിലര്‍ ശ്രമിച്ചതാണ് എംജി കോളേജിലെ ഇപ്പോഴത്തെ പ്രശ്നങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനം. പരമേശ്വരന്‍ കണ്ടെത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന മൂലകാരണം മറ്റൊന്നല്ല.

പരസ്പരം കുറ്റം പങ്കുവയ്ക്കാനുള്ള സമയമല്ല ഇത് എന്ന് ഉപസംഹരിക്കുന്ന അദ്ദേഹം പക്ഷേ, കോളേജുമായി ബന്ധപ്പെട്ട തന്റെ വ്യക്തിപരമായൊരനുഭവം കുറ്റാരോപണമായി പ്രാധാന്യത്തോടെ ഉന്നയിക്കുന്നു. എംജി കോളേജില്‍ സ്വാമി വിവേകാനന്ദന്റെ 150ാം ജന്മവാര്‍ഷികത്തോടനുബന്ധിച്ച് അദ്ദേഹം നടത്തിയ പ്രഭാഷണം (?) കേള്‍ക്കാന്‍ അധ്യാപകരാരും എത്തിയില്ല എന്നതാണ് കുറ്റാരോപണം. ശങ്കരാചാര്യരുടെ വാക്കുകള്‍ ഉദ്ധരിച്ച് അക്രമമാര്‍ഗത്തിന്റെ അനൗചിത്യത്തെക്കുറിച്ച് സ്വാമി വിവേകാനന്ദന്‍ പറയുന്നുണ്ട്. സല്‍കര്‍മങ്ങളെക്കുറിച്ചും ജാതിയെന്ന ഭ്രാന്തിനെക്കുറിച്ചും വിവേകാനന്ദന്‍ പ്രചരിപ്പിക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ച ആശയങ്ങള്‍ ആദര്‍ശവാദവും ഉത്സാഹത്തിമിര്‍പ്പുമുള്ള വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ക്ക് പകര്‍ന്നുകൊടുക്കാന്‍ തന്റെ പ്രഭാഷണത്തിലൂടെ പരമേശ്വരന്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നോ? സാധ്യതയില്ല. അങ്ങനെ ചെയ്തിരുന്നെങ്കില്‍ ഇന്നത്തെ വിദ്യാര്‍ഥികളുടെ അക്രമത്തെ അദ്ദേഹം ന്യായീകരിക്കുമായിരുന്നില്ല. അതേസമയം, വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ക്ക് ഗുണമാര്‍ഗവും വിധിനിഷേധങ്ങളും തിരിച്ചറിയാന്‍ ശേഷിനല്‍കുന്ന അധ്യാപകരെ അപഹസിക്കാനാണ് പരമേശ്വരന്റെ ശ്രമം. അതിനു കാരണമാകട്ടെ, തന്റെ പ്രഭാഷണം കേള്‍ക്കാന്‍ അധ്യാപകര്‍ എത്തിയില്ലെന്നതാണ്. അത് സങ്കുചിതമായ കക്ഷിരാഷ്ട്രീയം കാരണമാണെന്ന് അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. വാസ്തവത്തില്‍ തന്റെ പ്രഭാഷണം കേള്‍ക്കാനെത്താത്ത അധ്യാപകര്‍ മാതൃകകളല്ലെന്നു സ്ഥാപിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിലാണ് സങ്കുചിതത്വമുള്ളത്. അക്രമത്തിന്റെയും കൊലപാതകത്തിന്റെയും ആദര്‍ശം പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന വിദ്യാര്‍ഥികളെ ന്യായീകരിക്കുന്ന പി പരമേശ്വരനെപ്പോലുള്ളവരോട് അധ്യാപകര്‍ക്ക് മമതയില്ല. ആ മമതയില്ലായ്മയാണ് അധ്യാപകരുടെ മാതൃക. കുട്ടികളെ ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും സമാധാനത്തിന്റെയും ആദര്‍ശത്തിലേക്കു നയിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുവെന്നതാണ് എംജി കോളേജിലെ അധ്യാപകരുടെ തെറ്റെങ്കില്‍, ആ തെറ്റുതന്നെയാണ് മാതൃക.

അക്രമാസക്തരായ വിദ്യാര്‍ഥികളെ തിരുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിനു പകരം സമാധാനശ്രമമെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുംവിധം, സ്ഥിതിഗതികള്‍ കൂടുതല്‍ മോശമാക്കാനുള്ള ശ്രമമാണ് തന്റെ കുറിപ്പിലൂടെ പി പരമേശ്വരന്‍ നടത്തിയിരിക്കുന്നത്. തന്റെ പ്രസംഗം കേള്‍ക്കാന്‍ വരാത്തവരും, ഹൈന്ദവരാഷ്ട്രീയത്തെ എതിര്‍ക്കുന്നവരും കാവിവല്‍ക്കരണത്തെ ചെറുക്കുന്നവരുമായ അധ്യാപകര്‍ക്ക് ഇതുതന്നെ വേണമെന്ന സമീപനവും കുട്ടികളെ അധ്യാപകവിരോധികളാക്കുന്ന കാഴ്ചപ്പാടും മനസ്സിലാക്കാനും തിരുത്താനും അദ്ദേഹം തയ്യാറാകുമ്പോഴാണ് ദുരഭിമാനത്തെയും ബലാബലപരീക്ഷണത്തെയും കുറ്റം പങ്കുവയ്ക്കലിനെയുംപറ്റി അദ്ദേഹം നടത്തുന്ന പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ക്ക് അര്‍ഥമുണ്ടാകൂ.

1948ല്‍ ആര്‍എസ്എസ് നിരോധിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന കാലത്താണ് അഖില ഭാരത വിദ്യാര്‍ഥി പരിഷത് രൂപീകരിച്ചത്. ആര്‍എസ്എസിന്റെ ഉദ്ദേശ്യലക്ഷ്യങ്ങള്‍ വിദ്യാര്‍ഥികളെ കേന്ദ്രീകരിച്ചു നടപ്പാക്കുകയായിരുന്നു ഉദ്ദേശ്യം. മഹാത്മാഗാന്ധിയെ കൊലപ്പെടുത്തിയതിനാണ് അന്ന് ആര്‍എസ്എസ് എന്ന സംഘടന നിരോധിക്കപ്പെട്ടതെങ്കില്‍ ഇന്ന് അതിന്റെ വിദ്യാര്‍ഥി സംഘടന മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ നാമധേയത്തിലുള്ള കലാലയത്തെ തകര്‍ത്ത് സംഘടനയുടെ പാരമ്പര്യം നിലനിര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. അതിനെ പ്രകടമായി ന്യായീകരിക്കുകയാണ് പി പരമേശ്വരന് തന്റെ കുറിപ്പിലൂടെ ചെയ്തിരിക്കുന്നത്.

Telangana to be created in 6 months, 15 Andhra MLAs resign

Telangana to be created in 6 months, 15 Andhra MLAs resign

Times of India, Aug 1, 2013

NEW DELHI: Union home minister Sushilkumar Shinde on Thursday said the the new state of Telangana would be in place in less than six months, and that the government hoped to bring the Andhra Pradesh reorganization bill before Parliament in the winter session.

The government, in a bid to expedite the statehood process, plans to go for an in-principle Cabinet approval for creation of the 29th state right away, rather than wait for the Andhra Pradesh legislature to initiate the process by passing a resolution to that effect.

Stating that a prior resolution from the state assembly was not mandatory, Shinde said the alternate route of a direct in-principle Cabinet nod and constitution of a group of ministers to work out the modalities of Andhra Pradesh's division, was faster and in keeping with the procedure prescribed under the Constitution.

"The issue has already been discussed in the state assembly. It was examined in 2009 by a committee of MLAs/MLCs headed by the then finance minister P Rosaiah. Besides, many resolutions seeking creation of other states have been pending with the Union home ministry for years. In fact, the resolution on Vidarbha has been sent to the Centre twice or thrice over the last three decades," Shinde told reporters at a press meet here to showcase the report card for his first year in the home ministry.

"The point I am making is that the assembly resolution may only delay matters. Hence, the government prefers the second route - of getting a direct in-principle approval for formation of a 29th state," he later told TOI.

The GoM's recommendations are expected to be in next month. The MHA will take a call on the GoM's recommendations and put together the Cabinet note for reorganization of Andhra Pradesh. Once the draft reorganization bill is cleared by Cabinet, the President will send it to the Andhra Pradesh legislature for approval. The state can suggest changes, but these would not be binding. The Cabinet will finally approve the revised bill, and the government hopes to take it up in Parliament in the winter session.

Meanwhile, Shinde revealed that though the demand for Vidarbha was also raised during the CWC meet that cleared Telangana, the party leadership chose to give preference to the latter as the movement for the new southern state preceded the Vidarbha agitation.

Acknowledging the protests and spate of resignations by politicians across Rayalaseema and Seemandhra, Shinde said that though they had the right to agitate, the Congress had already taken the decision to create Telangana based on consensus that emerged at the all-party meeting convened by him in December 2012, where only two parties opposed Telangana.

Asked about the renewed demands and protests for smaller states across the country, the home minister said he was mindful of these and made it a point to lend an ear to their leaders. Appealing to the leaders of various statehood agitations, Shinde requested them to agitate peacefully, through democratic means. "I appeal to all to maintain peace ... the government will listen to you," he re-assured the leaders but rules out any proposal yet for setting up of a states' reorganization commission

IANS reports from Hyderabad

At least 15 legislators from Rayalaseema and Andhra regions of Andhra Pradesh on Thursday submitted their resignations to protest the Congress's decision to carve out Telangana state. While eight legislators including senior leaders JC Diwakar Reddy and Gade Venkat Reddy submitted their resignations to the legislature secretary at the assembly, two lawmakers submitted their letters to state Congress president.

Five other legislators including one from the main opposition Telugu Desam Party (TDP) faxed their resignation letters to the speaker's office.

Two members of legislative council have also submitted their resignation to the chairman.

Diwakar Reddy told reporters at the assembly that they submitted their resignations in deference to the sentiments of the people of Seemandhra (Rayalaseema and Andhra). He said they would now join the people's movement for keeping the state united. Earlier, as many as 15 ministers and 26 legislators of the Congress party decided to submit resignations. They met at the ministers' quarters here to chalk out their future course of action.

The leaders demanded that Congress working committee (CWC) reconsider its decision to carve out Telangana state.

An MP and six legislators had submitted their resignations on Monday, when Congress Working Committee took the decision to split the state. Sixteen of the 17 legislators of YSR Congress party from Seemandhra had last week resigned to thwart any move by the Centre to carve out Telangana state.
Share your views

The inevitability of Telangana

The inevitability of Telangana

Kingshuk Nag

(Times Of India, 31-7-2013)

Following the integration of 550 princely dominions into the Indian Union in 1956, language was chosen as the basis on which the new states were created. The only exception was the Hindi heartland which was so vast that it was considered prudent to create several states.

Implicit in the creation of linguistic states was the belief that language is the basis of culture. If the same language was spoken across a state it meant that it represented homogenous culture. But this was a faulty belief to start with. In fact, Andhra Pradesh was the first state that was created on a linguistic basis. The state was created much against the wishes of the people of Telangana. They did not want the region to be merged with the Andhra state (formed in 1953 after separation from Madras state) as they felt that Andhra's culture was different from Telangana.

They roughly spoke the same language but the Sanskritised Telugu of Andhra was different from the Telugu of Telangana that was influenced by Dakhni, an admixture of Urdu, Telugu, Marathi and Kannada. Besides, the cultures of the two people were different and so were their festivals and food habits.

Coupled with this cultural disconnect were the different endowments of the two people. Under the Madras presidency during British rule, the people of Andhra were educated in English, but the Nizam's state that governed the Telangana region used Urdu as the medium of instruction and administration.

As a result of the sophisticated irrigation systems the British introduced in the Andhra region farming prospered and farmers reaped surpluses which they reinvested. This led to a culture of entrepreneurship and risk-taking among the wealthy. In sharp contrast, the feudal zamindari system, based on exploitation rather than enterprise, dominated the Nizam's territory.

The formation of Andhra Pradesh was the result of a merger between two regions — Telangana and Andhra. But it was in essence an unequal marriage. Since the Andhra region had no large cities (prior to their separation from Madras state, the Andhra Telugus treated Madras city as their own), the capital was located in the Nizam's Hyderabad, a sprawling, well-planned city.

After Andhra Pradesh's creation, the rush of migration from the hinterland to the capital also sparked an influx of Telugus from Andhra to Hyderabad. Two factors added to this impetus. First, with the downfall of the Nizam, a large section of the Muslim elites emigrated to Pakistan, Europe and even North America. They left behind vast, prime real estate that was purchased cheap by the rich Andhra folks.

Secondly, as English was the language of governance across other states, the authorities insisted that the positions of officers and clerks would be filled by importing qualified people from Andhra. The local folk, though cultured, had no knowledge of English. To add insult to injury, the migrants from Andhra looked down on Telangana's denizens — as though lack of English knowledge was a sign of their illiteracy and absence of culture an indicator of their indolence.

The first movement for Telangana, which began in 1969 on the Osmania University campus, continued intermittently for two years. Indira Gandhi crushed the Telangana cause with an iron hand. Although the movement fell flat the spirit of Telangana's people, spurred by narratives of economic exploitation, invasion of their land and cultural subjugation, stayed alive.

At the same time, the steady inflow of people from Andhra into Hyderabad and the overwhelmingly large population in that region aided in the narrative of domination. Politically, this meant that the Andhra region was more influential in terms of the number of legislators it sent to the assembly. The passage of time neither diminished the sentiment in Telangana nor caused the proliferation of a common culture.

The movement for Telangana's statehood revived with the creation of Chhattisgarh, Jharkhand and Uttarakhand in 2000. This time, the political movement was spearheaded by the Telangana Rashtra Samiti (TRS). The Cong-ress allied with the TRS in the 2004 elections to defeat the Telugu Desam Party which was in power for two terms and appeared invincible. But once in power, the Congress showed little resolve to create Telangana. By the time of the 2009 general elections, the Cong-ress had gone back on its promise.

The Congress's decision now to create Telangana arises out of political compulsions: non-fulfilment of its promise would mean certain rout in the region in the 2014 Lok Sabha elections. There are renewed demands for the formation of new states and they will certainly gain momentum in the days to come. The pulls and pressures from various quarters will become increasingly strong, especially in the event of another coalition government at the Centre after the 2014 elections.

It is too far-fetched to assume any danger to the Union even if statehood demands elsewhere across the country are acceded to. If the United States can accommodate 50 states, surely the Indian federal system can run efficiently with 40. In a Union of multiple states, smaller states bring governments closer to the people and are more representative.

States' reorganisation in the First Republic ensured the division of territory on linguistic lines, creating in the process large states. It is now time to explore a Second Republic with numerous smaller states based on their economic viability. For sure, both Telangana and the residual Andhra Pradesh will flourish economically.

******************************************************************************

New dawn for Telangana

Times Of India, 1-8-2013

The Congress Working Committee’s historic resolution to create India’s 29th State — Telangana — by partitioning Andhra Pradesh redeems a pledge the party made to the people of the region on the night of December 9, 2009. Compared to the Congress’s flip-flop earlier, its present resolve to fast forward Telangana when the Lok Sabha election is barely 10 months away lays it open to the charge of political expediency. But what matters now is that the people of Telangana are celebrating the decision, which they see as crucial to the fulfilment of their social, economic and political aspirations. As much as the formation of Telangana is a source of joy to its people, the bifurcation is a cause for despondency to those living in coastal Andhra and Rayalaseema. Though a separate Telangana State was first conceived in 1953, the fact that the region spoke the same language as Rayalaseema and Coastal Andhra became the basis for the formation of India’s first linguistic State when a unified Andhra Pradesh was created in 1956. What followed, unfortunately, was a saga of unkept promises, violation of the Gentlemen’s Agreement of 1956, and two violent agitations in 1969 and 1972. Slowly, a feeling built up among the people of Telangana that they were being discriminated against in employment and education.

These wrongs will hopefully be set right when Telangana begins its tryst with destiny soon. Without much ado, the Congress has cut the Gordian knot that was Hyderabad’s status by deciding to make it the common capital of Telangana and Andhra Pradesh, for a period of 10 years. Seemandhra will receive Central assistance for building a new capital, and the classification of Polavaram — a massive multipurpose irrigation venture — as a national project will help protect the “rump” Andhra Pradesh’s interests. What is a source of worry, however, is that the CWC resolution leaves slightly open-ended the question of whether Telangana will have 10 districts or 12, with the addition of Kurnool and Anantapur in Rayalaseema. There will be other practical difficulties too but the political and civil society leadership of Telangana and Andhra Pradesh must shun regional chauvinism and violence and grasp with both hands the great future that lies ahead of them. If the Congress has opened a Pandora’s box by giving an impetus to similar demands for statehood in Gorkhaland, Bodoland and elsewhere, the party must draw lessons from its chequered handling of the Telangana question. Instead of finding ad hoc solutions to crises as and when they erupt, serious thought must be given to the creation of a second States Reorganisation Commission that will take a structural approach to the problem.

**********************************************************************

Divide bigger states for better administration

(New Indin Express, 2013 August 1)

The Telangana bullet had to be bitten someday and the Congress finally did after years of procrastination. Of course, the 29th state of the Indian Union is still a long way off, given the legal and other constitutional procedures and, therefore, protagonists of Telangana statehood have rightly chosen to defer celebrations until the bill is finally passed by Parliament. In the process, several concerns on both sides of the divide — sharing of water, power and Hyderabad as a joint capital for 10 years, building a new capital for the Andhra State and its funding and educational facilities — have to be addressed, if the political decision has to translate into a constitutional one. Otherwise, the impediments in going through the legislative process will be difficult to cross and the repercussions of any repeat of the December 2009 somersault are bound to be disastrous this time round.
Many argue that the Congress has chosen to divide Andhra Pradesh, created on linguistic basis along with other states, for political compulsions. With its fortunes sliding rapidly in the state, thanks to the raging Telangana sentiment in one region and the rise of YS Jagan Mohan Reddy in Andhra-Rayalaseema, there was no option for the Congress but to divide AP. This would enable it to reap political dividends in Telangana and confine the Jagan juggernaut to Andhra. It could diminish Jagan’s influence even further due to the significant changes expected in caste and other social dynamics post-division. Just as this argument could be right, what cannot be denied is that the Telangana statehood demand has a history of over 50 years and had to be met at some point as all the constitutional guarantees provided to the region were nullified by successive governments. As far as the new Telangana state is concerned, the job is only half done. Millions of people of Telangana have been dreaming of better days if a state is given and it is imperative that those guiding it bear this in mind when they embark upon the task of reconstruction, making sure that Dalits, tribals and other weaker sections who have solidly backed the movement become a part of the political process in the real sense.
On a national level, though, the decision in favour of Telangana is bound to cause a ripple effect even as it demolishes the old theory that states should be formed only on linguistic basis. It is important to point out here what the architect of the Constitution, Dr BR Ambedkar, said: “While one State should have one language, there can be two separate states for those speaking one language depending on the need for efficient administration, geographical and historical needs/aspirations of the local people.” Viewed in this context, formation of new States, subject to viability, should be considered thus: a) It’s a part of the process of decentralisation which is important in ensuring greater access to power for the poor; b) principles of political science and public administration suggest that the power centre should be nearer to the people; and c) experience over the past 60 years has shown that quite a few states have hinterlands which are suffering from neglect.
On any of the parameters stated above, it will be difficult to brush aside the demands for division of UP, Maharashtra and West Bengal. The ongoing 72-hour strike for a separate Gorkhaland is only going to gain momentum. Likewise, the demand for a separate Vidharbha comprising 11 districts of Maharashtra is as old as Telangana. It cannot be denied that the region is economically distressed and sentimentally quite different from the rest of Maharashtra with which it was forced to merge, contrary to the Fazal Ali States Reorganisation Commission’s recommendation. So is the case with UP, a part of which, Bundelkhand, existed till 1956 before it was abolished. With 75 districts and 200 million population, is it possible to meet the basic tenet of a democratic structure — “constant communication between people and government”? It will be wiser for the Centre to pay attention to addressing the growing demands for smaller states before the situation spins out of control. It will not do any harm to the federal structure, rather it will only be strengthened.